تصور کنید:
مدیر شما با شما تماس میگیره و موضوعی را با شما مطرح میکنه و ازتون میخواد که پروژه ای را تحویل بدین و انجام دادن اون پروژه برای شما ناخوشایند هستش و این براتون حس هایی مثل استرس و اضطراب و فشار میاره.
کاری که انجام میدی چیه ؟
- حرف های مدیر رو کامل و شفاف گوش میدم و فضای امکانات رو بررسی میکنم و از خودم میپرسم: “خوب، من باید در این مورد چه کاری انجام بدم؟” یا به خودم میگم، “یه جوری از پسش برمیام.” یا “با کمک یه فرد با تجربه پروژه رو انجام میدم.”
- غرق در افکارم میشم و اصلا نمیفهمم مدیر از من دقیقا چی خواست و گوشی، فوراً احساس ناراحتی میکنم و یه اوکی الکی میدم و تلفنو قطع میکنم و باخودم میگم «بعداً یه فکری به حال این موضوع میکنم».
اینها نمونه هایی از دو رفتار مقابله ای متفاوت هستند.
در رفتار اول شما سعی می کنید از زوایای مختلف به چالش نزدیک شوید، به دنبال اطلاعاتی در مورد نحوه رسیدگی به آن باشید یا آن را به قطعات قابل مدیریت تقسیم کنید.
دومی یک رفتار اجتنابی هستش.
مشکل، احساسات ناخوشایند را در شما برمی انگیزد، و از آنجایی که آنها حس طاقت فرسایی رو در شما اینجاد می کنن، شما از مشکل اجتناب می کنید، یا وانمود می کنید که اصلا اتفاقی نیوفتاده،
یا سرتونو با یه چیز دیگه ای گرم میکنید.
تمرکز بر مشکل با بهزیستی مرتبط است، در حالی که تمرکز بر اجتناب با افسردگی، اضطراب و بیماری های روان تنی مرتبطه.
پس اگر شما به جای اینکه بر حل مسئله تمرکز کنید، اجتناب میکنید، خوبه که برای این موضوع یه اقدام سازنده بذارید و برای حلش تمرین کنید.
تمرین رو با مشکلات کوچکتر شروع کنید.
دفعه بعد که یکی ظاهر شد (پشت تلفن، تو خانه، یا تو زندگیت)، و آن احساسات دردناک در درونت به وجود آمد،
میتونید این کارو انجام بدین:
۱.نفس بکشید.
روی نفس هات تمرکز کن.
تا زمانی که احساساتت مثل ابر محو بشن.
از موضوع دور نشو. فرار نکن.
نفس بکش…دم و بازدم…
بعد از اینکه به خودت زمان دادی تا با احساساتت رو به رو بشی،
می تونی از خودت بپرسی:
“راه حل من برای حل این مشکل چیست؟”
“برای حل این مسئله چه امکاناتی دارم؟”
و …
